Rozdział 7

Z perspektywy rodziców, przyjaciół Hayley i samej Hayley
26-27 grudnia, środa-czwartek
Muzyka


Ivone po raz kolejny tej nocy przewracała się z boku na bok. Nie mogła zasnąć już od kilku godzin. Leżąc na plecach słuchała spokojnego oddechu Thomasa, śpiącego u jej boku. Nie rozumiała, jak on mógł spać. Przecież jego córki...Ivone gwałtownie odrzuciła kołdrę i usiadła na skraju łózka. Przycisnęła dłonie do skroni usiłując choć odrobinę uśmierzyć ból głowy. Na niewiele jej się to zdało. Wstała powoli i zeszła na dół, do salonu. Otworzyła zabytkowy kredens, kupiony na aukcji w Madrycie, i wyciągnęła butelkę whiskey. Rzadko kiedy piła alkohol, jednak teraz wypiła duszkiem pół szklanki i od razu nalała sobie kolejna porcję. Musiała czymś zająć myśli. Czuła, że strach niszczy ją od środka. Spojrzała na okno i uniosła szklankę:
-Za wolność-przez łzy wzniosła toast do własnego odbicia.
-Na zdrowie-usłyszała za swoimi plecami i odwróciła się.
-Och to ty-powiedziała patrząc na opartą o framugę drzwi Rachel-Drinka?-zapytała.
-Chętnie-odparła Rachel siadając na kanapie. Kobieta podała jej kryształową szklankę, a ona stuknęła nia o jej. Jednocześnie podniosły drinki do ust.
-Powiedz-zaczęła Ivone odstawiając szklankę-Dlaczego Ben rzucił studia? Wybacz, że o to pytam, ale... Z tego co pamiętam zawsze był bardzo spokojny.
-Och tak, tak. Wyjątkowo spokojny-powiedziała szybko Rachel, odwracając wzrok. Westchnęła- Nie chciał iść na medycynę. Chciał...On chciał podróżować. Ale powiedziałam, że jeżeli nie zacznie studiować to go wydziedziczę-nerwowo bawiła się palcami, było widać, że jest jej bardzo ciężko- Zanim wyjechał w ogóle ze mną nie rozmawiał. Całymi dniami siedział zamknięty w pokoju. Ale potem na dworcu...Powiedział...-głos jej się załamał.
-Tak?-ponagliła Ivone, która mimo wszystko nie potrafiła opanować swojej ciekawości.
-Powiedział, że nie chce się ze mną rozstawać w gniewie. Pogodziliśmy się. Wszytko było w porządku. Skończył pierwszy rok. Nie byłam pewna, ale miałam cichą nadzieję, że jednak polubił te studia. W trakcie roku, powiedział, że ma dla mnie niespodziankę. Że przywiezie ja na wakacjach. Wiesz co przywiózł?
Kobieta tylko pokręciła głową, a Rachel uśmiechnęła się.
-Przywiózł książkę. Każdego dnia pisał na starej maszynie jeden rozdział. Pisał o wszystkim tym co ukrywał, przez ten rok. Jeszcze nigdy nie czytałam czegoś tak przepełnionego nienawiścią. Pisał, że nienawidzi wykładowców, uśmiechniętych studentów, akademika, książek, budynku w którym odbywały się zajęcia. Nienawidził tego wszystkiego, a mimo to uczył się. Uczył się dla mnie-po jej policzkach popłynęły łzy. Otarła je gniewnym ruchem-Robił to wszystko po to, bym była z niego dumna. To było jedyne czego chciał. Dał mi tak wiele. A co ja mu dałam?-zapytała patrząc z bólem na swoją rozmówczynię, lecz ona nie odpowiadała- To smutne, że orientujemy się jak bardzo kogoś kochamy, dopiero gdy coś się tej osobie stanie, nie sądzisz?- z oczu znów popłynęły jej łzy, jednak tym razem ich nie otarła.
-Ja...-wyjąkała Ivone.
-Jestem beznadziejną matką-powiedziała Rachel znów opadając na poduszki i chowając twarz w dłoniach.
-Nie nie-kobieta pochyliła się i złapała przyjaciółkę za ręce-Posłuchaj-powiedziała czekając, aż tamta spojrzy jej w oczy- Ben wychowywał się bez ojca. Dałaś mu wszystko czego potrzebował. On cię kocha, Rachel. Tak jak ty kochasz jego.
-Ktoś go porwał-oznajmiła pustym głosem kobieta. Ivone spuściła wzrok.
-Przykro mi.
-Tobie jest przykro, mi jest przykro, wszystkim jest przykro-powiedziała gniewnie Rachel wyszarpując dłonie z rąk kobiety. Wstała z kanapy- Ale nikt nie potrafi mi pomóc-po tych słowach szybko wyszła z salonu. Oszołomiona Ivone wzdrygnęła się, gdy ciszę rozerwał dźwięk zatrzaskiwanych drzwi.

***

Dzwonek do drzwi.

-Pete otwórz!-chłopak przewrócił oczyma słysząc głos swojej siostry. Zwlekł się z kanapy i powoli ruszył w stronę drzwi. Dzwonek rozległ się jeszcze raz. I kolejny.

-Idę już idę!-zawołał zirytowany-Kelly?-zapytał zdziwiony, gdy zobaczył swoją przyjaciółkę ma progu.

-Chodzi o Hayley-powiedziała ze łzami w oczach i weszła do środka. 

-Ale...Zaraz. Kelly co się stało?-zapytał Pete zamykając drzwi i ruszając za dziewczyną. Znalazł ją w salonie. Niespokojnie chodziła w ta i z powrotem lekko przygryzając kciuk, jak zawsze gdy się denerwowała.

-Kelly-zaczął spokojnie Pete-Spokojnie. Od początku. Co się stało?

Dziewczyna stanęła, odgarnęła włosy do tyłu, przełknęła ślinę i zaczęła:

-Dziś poszłam do domu Hayley, żeby sprawdzić, czy już wróciła i zapytać, dlaczego tak długo nie dzwoniła. Otworzyła mi zapłakana pani Martin, która właśnie wróciła z pogrzebu byłego chłopaka Faith, John'a.

-No dobrze, ale...Co to ma...?

-Pete ona została porwana!-wybuchła nagle blondynka, a jej ciałem wstrząsnął tak potężny szloch, że upadła na podłogę, ukrywając twarz w dłoniach.

-Że co?!-krzyknął zszokowany chłopak. Nie mógł w to uwierzyć. Jak to...Porwana? Ale...Ale dlaczego? zacisnął dłonie w pięści, aby opanować ich drżenie. Spojrzał na szlochającą na podłodze Kelly, podszedł do niej i przytulił do siebie.

-No już-powiedział cicho, modląc się, aby jego głos nie zadrżał-Już dobrze.

-Ups! Ja nie w porę?-podniósł wzrok i zobaczył swoją siostrę, ubraną zdecydowanie za skąpo jak na grudzień. Dziewczyna wyciągnęła z torebki szminkę i lusterko i znów pomalowała usta.
-Nie za dużo tego makijażu?-zapytał sucho Pete, głaszcząc Kelly po włosach. Siostra spojrzała na niego z niechęcią.
-Zamknij się-schowała kosmetyki i zasunęła torebkę-Wychodzę. I... Nie wiem kiedy wrócę. No kiedyś tam wrócę-posłała mu słodki uśmiech i ruszyła do drzwi-Narka!-zawołała i wyszła. Chłopak przewrócił oczyma.
-Kelly-zaczął spokojnie-Już dobrze. Chodź-pomógł jej wstać i posadził ją na kanapie, po czym podał jej chusteczkę i kucnął przed nią.
-Dz-dziękuję-wychlipała, mnąc chusteczkę w dłoniach. Po chwili spojrzała na niego i pociągnęła nosem- M-myślisz, że... Że już jej nie zobaczymy?
-Nie. Nie mów tak.
-Boję się Pete-powiedziała, spuszczając wzrok.
-Wiem. Ja też się boję-przyznał chłopak. Nie potrafił dłużej powstrzymywać łez.
-Co my zrobimy? Co my zrobimy bez Hayley?
-Przestań. Znajdą ją. Wróci tu. Przecież ją znasz. Hayley nie odchodzi tak po prostu.
-Ale tym razem nie zależy to od niej-powiedziała blondynka, znów pociągając nosem-N-nie rozumiem tego. D-dlaczego ona?
-Tego nikt nie mógł przewidzieć-odparł Pete kręcąc głową i ocierając łzy. Kelly spojrzała na niego i chwyciła go za rękę. Chłopak spojrzał na nią z wdzięcznością i uśmiechnął się. Nagle zadzwonił telefon. Pete zerwał się na równe nogi.
-Halo?
-Pete?
-Pani Martin? Czy... Czy coś się stało?
-Nie. Wybacz, że dzwonię tak późno. Jak mniemam Kelly już opowiedziała, co się stało?
-Tak. Czy policja ma jakiś ślad?
-Nie-na chwilę zapadła cisza-Pete...Dzwonię, ponieważ mam do ciebie prośbę.
-Och-chłopak usiadł na fotelu naprzeciwko przyjaciółki i spojrzał na nią szeroko otwartymi oczyma. Tamta zmarszczyła brwi i cicho zapytała o co chodzi.
-Halo? Pete? Jesteś tam?-odezwała się pani Martin.
-Ach, tak. Przepraszam. Zamyśliłem się. Co to za prośba?
Kelly jeszcze bardziej zmarszczyła brwi i pochyliła się do przodu.
-Ty i Kelly znaliście Hayley lepiej niż ktokolwiek inny. Chciałam tylko zapytać...Czy może znała, lub...No nie wiem...Czy...Czy utrzymywała kontakty z kimś podejrzanym?
-Co ma pani na myśli?
-No nie wiem. Może jakiś... jakiś dilerów?-podsunęła kobieta. Pete prawie upuścił telefon.
-Pani Martin. Jeżeli sądzi pani, że Hayley, która jeszcze nigdy w życiu nie wzięła do ust alkoholu, nie mówiąc o innych podejrzanych substancjach, to przykro mi, ale muszę stwierdzić, że nie znała pani własnej córki-oznajmił poważnie chłopak.
-Och. P-przepraszam-wyjąkała wyraźnie zszokowana kobieta-No cóż. Dziękuję Pete. Dobranoc-po tych słowach bezzwłocznie się rozłączyła. Chłopak odłożył telefon.
-Nie do wiary-powiedział sam do siebie.
-Co się stało?-zapytała Kelly. Przyjaciel zrelacjonował jej całą rozmowę.
-Wiesz, myślę, że nie powinieneś na nią tak napadać. Ta kobieta straciła własnie dwójkę dzieci. Chwyta się każdej możliwości. Choćby była niewyobrażalnie nieprawdopodobna.
-Może masz rację...-odparł chłopak zatapiając się w myślach. Choć miał ogromną ochotę, aby pogrążyć się we wspomnieniach i pozwolić otulić się melancholii, wiedział, że nie powinien. Powinien myśleć o tym jak pomóc Hayley, jednak nie potrafił się skoncentrować. Wyjątkowo rozpraszała go bliskość Kelly. Nie chodziło bynajmniej o to, że mu przeszkadzała, wręcz przeciwnie. W pewien sposób czuł się podekscytowany tym, że jest z dziewczyną sam na sam. Nie umiał tylko określić dlaczego. Przecież ustalili już, że jest, delikatnie mówiąc, inny. Lecz teraz gdy patrzył na jej zamyślony wyraz twarzy nie myślał o niej jak o przyjaciółce. I nagle do niego dotarło, że Kelly zawsze była dla niego kimś szczególnym. Od dnia, w którym ją poznał. Zawsze lepiej się z nią dogadywał. Mimo że to Hayley znał dłużej.
-To co teraz robimy?-zapytał nie mogąc już znieść ciszy, która zapanowała miedzy nimi.
Dziewczyna podniosła na niego oczy i najzwyczajniej w świecie powiedziała:
-Nie wiem.
W jej oczach pojawiła się niemal namacalna niemoc. Dziewczyna westchnęła ciężko i wstała z kanapy. Podeszła do okna i oparła czoło o chłodna szybę. Pete obserwował każdy jej ruch. Nie wiedział jak się zachować, jak ją pocieszyć. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że zwykłe "będzie dobrze" nie wystarczy. Nie w tej sytuacji.

***

"Zamknięta w klatce,

bezgłośnie wołam o pomoc

choć wiem, że i tak nie nadejdzie..."

Hayley zamknęła sfatygowany zeszyt i schowała go pod materacem w swoim łóżku. Nie chciała, aby ktokolwiek go znalazł. Nie chciała, aby ktokolwiek się o nim dowiedział. Dzięki tym kilku kartkom i staremu ołówkowi, udało jej się jeszcze nie załamać, aczkolwiek z każdym dniem było jej coraz trudniej. Nie mogła narzekać na złe traktowanie, wręcz przeciwnie: wnętrze statku przypominało Titanica. Jej pokój miał ściany wyłożone czerwono-złota tapetą. Meble były wykonane z mocnego dębowego drewna, a łóżko było niezwykle wygodne. Jednak po kilku dniach siedzenia w tym pokoju praktycznie bez przerwy, Hayley miała ochotę wymiotować całym tym luksusem. W dodatku już od dawna nie widziała się z Faith. Nie miała pojęcia jak się ma, ani gdzie w ogóle mieszka. Westchnęła ciężko i mocniej otuliła się kołdrą. W tym momencie otworzyły się drzwi i do środka wszedł ciemnowłosy chłopak.

-Przyniosłem ci herbatę-powiedział, uśmiechając się ciepło. Dziewczyna nie odpowiedziała. Wpatrywała się w niego chłodno, aż z jego twarzy znikł uśmiech. Scott zmarszczył brwi patrząc na nią- Coś się stało? 

Blondynka uśmiechnęła się.

-Nie no co ty. Tylko zostałam porwana, od kilku dni nie widziałam się z siostrą i najprawdopodobniej już nigdy nie zobaczę moich rodziców i przyjaciół, nie wspominając, że zostanę niewolnicą. Jest super-powiedziała złośliwie mordując chłopaka wzrokiem.

Brunet zmieszał się. Zamknął za sobą drzwi, postawił kubek z napojem na stoliku nocnym i usiadł na skraju łóżka. Blondynka patrzyła na niego z wysoko uniesioną głową.

-Posłuchaj-zaczął, nerwowo bawiąc się palcami-Naprawdę mi przykro-Hayley prychnęła i odwróciła wzrok-Uwierz mi, gdybym miał wybór, nigdy bym tego nie robił-nieśmiało wyciągnął rękę i położył ja na szczupłej dłoni dziewczyny, która spojrzała na niego zszokowana. Znów ciepło się uśmiechnął- Postaram się załatwić ci spotkanie z siostrą.
Po tych słowach chciał wstać, ale Hayley chwyciła jego dłoń.
-Ja... Dziękuję ci-powiedziała. Scott po raz kolejny obdarzył ja przyjaznym uśmiechem, po czym puścił jej rękę.
-Drobiazg-powiedział, zamykając drzwi.

***

-Zaczekaj tu- szepnął Scott, zostawiając Hayley przy jednym ze stolików w wielkiej jadalni. Dziewczyna jeszcze nigdy tu nie była, posiłki były przynoszone do jej pokoju. Wystrój tego wnętrza, jeszcze bardziej utwierdził ja w przekonaniu, że ten statek to wierna kopia Titanica- przynajmniej od środka.
Po chwili do środka wrócił Scott w towarzystwie Faith. Brunetka szła z założonymi rękoma i nadąsaną miną. Gdy zauważyła swoją siostrę na jej twarzy wymalowało się zdziwienie, szybko zastąpione przez irytację.
-Faith!-zawołała blondynka i rzuciła się siostrze na szyję- Tak się bałam! Nic ci nie jest?
-Nie-oznajmiła sucho brunetka, unikając wzroku Hayley. Dziewczyna przekrzywiła głowę.
-Coś się stało? Martwiłam się. Tak dawno cie nie widziałam...
-I?-przerwała jej Faith, podnosząc na nią wzrok. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji.
Hayley cofnęła się przestraszona tak obojętnym zachowaniem siostry.
-Ale... Faith, ja...
-Ty co? Martwiłaś się? I co z tego? To nie ma żadnego znaczenia! Utknęłyśmy tu, na tym pieprzonym statku! Mam tego dosyć! Mam dosyć ciebie i wszystkich wokół! Słyszysz?! Mam dość!- krzyknęła, po czym obróciła się na pięcie i wybiegła z jadalni. Blondynka patrzyła za siostrą, a gdy drzwi się za nią zatrzasnęły wzdrygnęła się.
-Uła-powiedział Scott, który obserwował całą sytuację stojąc oparty o ścianę- Zawsze jest taka nerwowa?
-N-nie-powiedziała Hayley łykając łzy. Przeniosła wzrok na chłopaka- Ta sytuacja ją przerosła. Może nie chce się do tego przyznać, ale... Ale po prostu się boi.
Brunet podszedł do niej.
-Przypomina mi mojego brata-uśmiechnął się pod nosem-Wiecznie niepokorny. Zawsze robi co chce i nie dba o nikogo, ale w głębi duszy jest zupełnie inny.
-Nie rozumiem dlaczego... Dlaczego to robisz? Dlaczego twój ojciec to robi? Dlaczego porywa ludzi i sprzedaje jako niewolników? Przecież, ty nie jesteś taki. Dlaczego musisz być mu posłuszny?
Chłopak spuścił głowę i westchnął ciężko.
-Zawsze trzymaliśmy się razem. Nie wyobrażam sobie życia bez ojca i Wyatta. A mój ojciec... On... Został zraniony. W przeszłości. I może to dlatego...-urwał nagle, a potem roześmiał się i podniósł na blondynkę rozbawiony wzrok- Zresztą nieważne. Nie będę cię zanudzał moim życiem. No!-klasnął w dłonie- Czas wracać do pokoju. Chodźmy!
Skierował się do wyjścia, a Hayley za nim. Ledwo przekroczyła próg ktoś złapał ją za rękę, pociągnął do tyłu i przyparł do ściany. Wpatrywała się w Wyatta, którego twarz zdobił złośliwy uśmieszek.
-Cześć piękna. Masz chwilę?
-Wyatt? Co ty wyrabiasz na litość boską?!-krzyknął Scott stając koło brata.
-Zbieram ekipę-odparł i znów wlepił spojrzenie w twarz Hayley- Kapitan zaprasza do siebie, mademoiselle- powiedział bawiąc się kosmykiem blond włosów dziewczyny. Martin przełknęła ślinę i przeniosła wzrok na Scotta, szukając w nim wsparcia. Jednak teraz jego twarz wyrażała jedynie bezsilność.
-Idziemy-powiedział Wyatt i pociągnął ją za sobą.

_________________________________________________________________________________

Uhuhuhu ostatni post w tym roku! ^^ Chciałam dodać go już w święta, ale no cóż, nie wyszło. Jak zwykle xD Mam nadzieję, że ten rozdział się do czegoś nadaje. Proszę was, starajcie się nie zwracać uwagi, jeżeli któryś z gifów nie będzie działał. Bo powiem szczerze, że szlag mnie trafia, jak potem przeglądam sobie nasz blog ze świeżutkim rozdziałem, a tam nie ma gifów, których zazwyczaj szukałam godzinami -.-
Życzymy wam wszystkiego najlepszego w Nowym Roku! <3
Kochamy was
Hayley i Faith

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ